In Animalia Paradoxa kruipen Duda Paiva en Lavinia Meijer in de huid van de Zweedse wetenschapper Carl Linnaeus (1707-1778). Linnaeus (ook wel ‘vader van de taxonomie’) is de grondlegger van de methoden waarop we vandaag de dag mineralen, planten en dieren classificeren. Alles precies passend in een eigen vakje. Behalve dan de ‘Animalia Paradoxa': mythische, magische of fabelachtige wezens die zich niet lieten indelen.

Zowel Meijer als Paiva zijn een voorbeeld van uniciteit en singulariteit. Zelf niet passend in een hokje, bundelen zij hun eigenheid en gebruiken juist het verschil voor hun gezamenlijke zoektocht naar het hedendaagse niet-classificeerbare. Naar hen die zich niet thuis voelen in de hokjes van nu. Naar de moderne Animalia Paradoxa.

Laverend tussen kunst en wetenschap creëren Paiva en Meijer een rariteitenkabinet, waaruit de ‘paradoxa’ van onze tijd tot bloei komen en los van ras, geslacht of sociale status kunnen opbloeien in de kracht van hun uniciteit.

In Animalia Paradoxa laat Paiva bloed stromen door de wonderlijke wezens die we van hem gewend zijn en zijn we getuige van Meijers betoverende klanken van componisten als Philip Glass en haarzelf.