In Het Indisch Interieur onderzoekt schrijver en regisseur Bo Tarenskeen hoe het Indische oorlogsverleden nog steeds doorwerkt in de huidige generatie Indische Nederlanders.

We zijn gedurende een avond en nacht getuige van een Indische familie waarvan de pater familias (Hans Dagelet) probeert zijn erfenis te verdelen onder zijn kinderen (Bussemaker, De la Parra, Tarenskeen), kleinkinderen (Mingus Dagelet) en aanhang. Drie generaties buigen zich over alles wat het familiehuis herbergt: stille getuigen van een gewelddadig, mysterieus en complex verleden dat nog steeds doorwerkt in alle haarvaten van de Nederlandse maatschappij.

Tarenskeen schreef met Het Indisch Interieur een scherp familiedrama. Achter elk erfstuk schuilt een verhaal, maar de erfgenamen lijken niet echt happig om die verhalen aan te horen. Drie generaties Indo’s én hun Nederlandse partners blijken nog steeds te worstelen met een tropisch trauma dat allesbehalve afgerond is.

Volgens het NIOD hebben 2 miljoen Nederlanders een Indische achtergrond. Het is dus een groot raadsel dat deze geschiedenis tot voor kort geen grotere plek heeft ingenomen in ons nationale bewustzijn. Het ‘Indisch Zwijgen’ is een hardnekkig cliché, want er blijkt net zo hard sprake te zijn van een ‘Nederlands Verzwijgen’.