In Het Indisch Interieur van schrijver en regisseur Bo Tarenskeen zien we hoe het koloniale verleden nog steeds doorwerkt in de leden van een Nederlandse architectenfamilie.

De pater familias (Hans Dagelet) probeert zijn erfenis te verdelen onder zijn kinderen (Bussemaker, De la Parra, Tarenskeen), kleinkinderen (Mingus Dagelet) en aanhang (Haitsma). Drie generaties buigen zich over alles wat het familiehuis herbergt: stille getuigen van een gewelddadige, mysterieuze en complexe geschiedenis die nog steeds doorwerkt in alle haarvaten van de Nederlandse maatschappij.

Tarenskeen schreef met Het Indisch Interieur een subtiel drama over verdringing en ontworteling. Achter elk erfstuk schuilt een verhaal, maar de erfgenamen lijken niet echt happig om zich daarin te verdiepen. Drie generaties blijken nog steeds te worstelen met een tropisch trauma dat allesbehalve afgerond is. 

Volgens het NIOD hebben minstens 1,5 miljoen Nederlanders een Indische achtergrond. Het is opvallend dat deze geschiedenis geen grotere plek heeft ingenomen in ons nationale bewustzijn en dat kennis hierover nog steeds zo beperkt is. Het ‘Indisch Zwijgen’ is een hardnekkig cliché, want er blijkt net zo hard sprake te zijn van een ‘Nederlands Verzwijgen’.