Marko Maandag is bang.

Natuurlijk, ook bang voor dat tweede programma, dat zijn razend succesvolle solodebuut moet overtreffen. Maar vooral bang voor de wereld. Voor die donkere toekomstwolk. Voor een publiek dat hunkert naar het oude, terwijl hij misschien wel een totaal andere richting op wil.

Bang dat hij niets te zeggen heeft. Of juist veel te veel. Waardoor het publiek zich afvraagt: valt er eigenlijk nog wel wat te lachen, Maandag? Of gaat hij nou alleen nog maar ontroerende liedjes zingen, met die engelachtige stem van hem? En dan die persiflages, vooral die van een bepaalde ex-premier die hem maar blíjft achtervolgen als een hysterisch lachende schaduw. Knettergek wordt hij ervan. Of is hij dat al?

Dus zit hij daar. In zijn kleedkamer. Terwijl hij allang op het podium had moeten staan. Was er maar iets of iemand die hem dat toneel weer op krijgt. Iemand die hem weer in zichzelf laat geloven. Maar hoe doe je dat, als je jezelf alleen nog maar kent als een caleidoscopische grabbelton van typetjes en personages – levend of dood, echt of verzonnen? Als je diep vanbinnen vooral bang bent voor écht contact. Met je publiek. Met de mensen. Met de wereld.

Misschien moeten we hem helpen.

Misschien is hij niet de enige die hiermee worstelt.