Pyrrha zou wel iets kapot willen smijten, ware het niet dat alles al kapot is. Ze is net 18 geworden en heeft zin om eindelijk aan het echte leven te beginnen. Maar hier zit ze dan, mei 1945, tussen de brokstukken van wat eens Europa was. Als ze de mensheid zo beziet, is ie hopeloos verloren. Hup, weg ermee.

Toch gaat ze op pad en al dwalend door de puinhopen zoekt ze naar antwoorden in de verhalen van mensen die ze ontmoet. Waarom zou je na Auschwitz de mensheid nog willen redden? Kan het goede in de mens prevaleren boven het slechte? Waarom zou jíj daar iets voor doen? En waar te beginnen?

Pyrrha gooit een steenis een indringende monoloog die zich afspeelt vlak na de oorlog maar net zo goed vandaag zou kunnen zijn. Voor een grote groep jonge mensen voelt het alsof de toekomst niet eens dóór gaat. Ook zij zullen zich dus aangesproken voelen door dit verhaal over hoop en over hoe in godsnaam nog iets goeds te vinden in de mens.