Kwam laatst op de markt iemand tegen

die me verbaasd aankeek.

‘Bestaat u nog?’

Had de neiging me om te draaien.

We raakten aan de praat.

De man had mij in de jaren zestig

in de schouwburg gezien.

Hij was ooit geëmigreerd

maar terug naar Nederland gekomen

om zich te zijner tijd in Utrecht te laten begraven.

Vertelde hem

dat naast de genetische mazzel,

het zingen

er waarschijnlijk voor gezorgd heeft

dat ik nog steeds met hart en ziel

zo’n honderdveertig voorstellingen per jaar kan spelen.

Natuurlijk kraakt het hier en daar

en spring ik niet zo hoog

als met achtenzeventig jaar.

Dus ja meneer

ik ben er nog.

En als het aan mij ligt

nog

langer nog.

Herman van Veen